Και τι αυτοκίνητο...

Δεν είναι πολλά πλέον -δυστυχώς- τα μοντέλα που σου αφήνουν μια τόσο ευχάριστη οδηγική εμπειρία όπως αυτή η Alfa και όσο περνούν τα χρόνια θα γίνονται όλο και λιγότερα. Όμορφο, μοντέρνο, ποιοτικό, εξαιρετικό οδηγικά, άνετο, πολυτελές, γρήγορο... και καμία δεκαριά ακόμα κοσμητικά επίθετα. Νομίζετε πως γίνομαι γραφικός; Κι όμως δεν ισχύει. Ούτε Alfista είμαι για να το βλέπω με παρωπίδες, ούτε ο μόνος που το λέει είμαι. Στον δρόμο μου έχουν έρθει στο παράθυρο 3 φορές με αυτό το αυτοκίνητο να εκφράσουν τον θαυμασμό τους, με κορυφαίο έναν κύριο με scooter που ήρθε σε ένα φανάρι και μου είπε, «επιτέλους ένα αυτοκίνητο, πόνεσαν τα μάτια μας με τους ψηλωμένους κουβάδες». Είναι ακριβό όμως του λέω... και φεύγοντας μου φώναξε, «γιατί, τα άλλα τι είναιιιι;;;». Δεν έχει άδικο ο κύριος... μπορεί να έχει πάρει σχεδόν €10.000 αύξηση από την πρώτη Veloce του 2018, αλλά εξακολουθεί να τα αξίζει μέχρι το τελευταίο cent συγκριτικά με τα SUV που κοστίζουν το ίδιο. Αυτή που βλέπετε στις φωτογραφίες μας μπορεί να γράφει στα φτερά Competizione, αλλά πλέον έχει καταργηθεί σαν έκδοση και η αντίστοιχη που είναι διαθέσιμη για αγορά αυτήν την στιγμή λέγεται και πάλι Veloce.

Είναι στο ίδιο επίπεδο με τις δύο σταθερές αξίες της κατηγορίας BMW 3 Series και Mercedes-Benz C-Class σε ποιότητα και άνεση, αλλά οδηγικά εξακολουθεί να είναι ανώτερη. Πιο ζωντανή, με καλύτερο τιμόνι, πιο γρήγορη και -υποκειμενικά- πιο όμορφη από τα Γερμανικά τέκνα. Υπολογίζοντας όμως τα χρόνια που βρίσκεται ήδη στην αγορά, καθώς και τις απρόβλεπτες εξελίξεις στον χώρο, με πιάνει ένα άγχος πως θα σταματήσει η παραγωγή της μια μέρα και η αγορά αυτοκινήτου θα γίνει ακόμα φτωχότερη, μιας και η πλατφόρμα Giorgio στην οποία βασίζεται και αυτή και η Stelvio δεν κατέκτησε την θέση που της αξίζει μέσα στον όμιλο Stelantis. Με λίγα λόγια, αντί να γίνουν τα Peugeot 508 και τα Opel Insignia «Τζούλιες», θα γίνει η επόμενη Giulia (ή όπως την ονομάσουν) υβριδική προσθιοκίνητη, εκτός αν γίνει κάποιο θαύμα και κρατήσουν αυτήν την πλατφόρμα και στα επόμενα μοντέλα. Εμείς πάντως και άλλα 10 χρόνια να την έχουν στην παραγωγή δεν θα παραπονεθούμε.

Φρεσκάρισμα

Η ανανεωμένη Giulia δεν έχει μεγάλες διαφορές. Αυτές περιορίζονται στα πιο μοντέρνα φωτιστικά σώματα που την εναρμονίζουν με την τελευταία σχεδιαστική γλώσσα της μιλανέζικης φίρμας, τα οποία είναι και τεχνολογίας Adaptive Matrix LED (από την βασική έκδοση παρακαλώ). Επειδή όμως έτυχε να την χρησιμοποιήσω βράδυ σε επαρχιακό δρόμο χωρίς φωτισμό, η αλήθεια είναι πως δεν μου άρεσαν όσο των BMW/Mercedes, γιατί έχουν αργή απόκριση στις χαμηλές ταχύτητες και όταν σβήνουν για να μην τυφλώσουν το απέναντι όχημα, μετά αργούν να ανάψουν πάλι. Το χειρότερο είναι πως στην λειτουργία «auto» δεν σε αφήνει και να ανάψεις τους προβολείς χειροκίνητα, με αποτέλεσμα να τα απενεργοποιήσω τελικά πλήρως και να αλλάζω σκάλες με το κλασικό χειριστήριο. Κατά τα άλλα είναι πολύ όμορφα, με τον «Trilobo» σχεδιασμό που «δένει» αρμονικά με την τριγωνική μάσκα Scudetto.

Στο εσωτερικό, τα κλασικά όργανα με τις όμορφες βελόνες έχουν αντικατασταθεί από τον ψηφιακό πίνακα οργάνων “Cannocchialle” με διαγώνιο 12,3in και με γραφικά... που μοιάζουν με αναλογικά όργανα (κάτι που είδαμε και στην Tonale), μόνο που τώρα στην ίδια θέση μπορεί να απεικονίζει διαφόρων ειδών πληροφορίες. Στην κεντρική οθόνη αφής των 8,8in που παρέμεινε η ίδια (ενώ έχει χώρο για λίγο μεγαλύτερη), θα βρείτε τις υπηρεσίες «Alfa Connect Services», που έχουν την δυνατότητα για Over-the-Air αναβαθμίσεις και επιτρέπουν τον απομακρυσμένο έλεγχο του αυτοκινήτου (φώτα, κλειδαριές, κλιματισμό κτλ) μέσω smartphone.

Ίδιος παραμένει και ο περιστροφικός διακόπτης με τα προφίλ οδήγησης D.N.A (Dynamic, Normal, Advanced Efficiency), που ρυθμίζουν την απόκριση του κινητήρα, του κιβωτίου, αλλά και της ηλεκτρονικά ελεγχόμενης ανάρτησης (Alfa Active Suspension), η οποία σκληραίνει στο Dynamic χωρίς να χτυπάει και να γίνεται ενοχλητική, αλλά έχει και ξεχωριστό κουμπί αν θέλεις να την ξαναγυρίσεις στην μαλακή ρύθμιση. Αυτός είναι και ο ιδανικός συνδυασμός για άνετο ταξίδι με γρήγορο ρυθμό, αν και ακόμα και στην σφιχτή ρύθμιση να την αφήσεις, είναι τόσο άκαμπτο το πλαίσιο, που παρά τις μεγάλες ζάντες -έργο τέχνης- των 19in με τα χαμηλού προφίλ ελαστικά, η Giulia είναι πάντα άνετη και παράλληλα ακλόνητη στον δρόμο σε όλα τα προφίλ.

Η ανάρτησή της «σιδερώνει» τον δρόμο με τα διπλά ψαλίδια εμπρός και τους πολλαπλούς συνδέσμους πίσω σε διάταξη AlfaLink, που φροντίζει πάντα για την απόλυτη επαφή των τροχών με την άσφαλτο, προσφέροντας άριστο «κράτημα» και τεράστια περιθώρια πρόσφυσης. Τι κρίμα να μην απενεργοποιείται το ESP σε ένα τόσο «ζυγισμένο» αυτοκίνητο, με κατανομή της μάζας ισόποσα στους δύο άξονες και τόσο εξαιρετική ανάρτηση. Ειδικά σε πιο γλιστερά κομμάτια, η Giulia αδικείται με την συχνή επέμβαση του ESP σε ένα σύνολο που θα μπορούσε να χορεύει με απόλυτη ασφάλεια. Με την τετρακίνηση που χρησιμοποιεί έναν ταχύτατο πολύδισκο συμπλέκτη να είναι rear bias και να στέλνει ροπή στον εμπρός άξονα μόνο όταν χαθεί η πρόσφυση πίσω, αν υπήρχε κουμπί ESP Off, θα ήταν ένα πραγματικό παιχνίδι για μεγάλα παιδιά. Ολόκληρο το σύστημα τετρακίνησης της Giulia ζυγίζει μόλις 50kg, χάρη και στον κεντρικό άξονα μετάδοσης από ανθρακονήματα, πράγμα που σημαίνει ότι οι πισωκίνητες εκδόσεις δεν είχαν ιδιαίτερο νόημα, γι’ αυτό έχει μείνει μόνο μια πετρελαιοκίνητη πισωκίνητη στην γκάμα (η έκδοση Sprint) και αυτή μάλλον παραμένει για λόγους κόστους. 

Οδηγώντας

O δίλιτρος αλουμινένιος MultiAir Turbo με τον άμεσο ψεκασμό, δεν έχει αλλάξει σε απόδοση και συνεχίζει να παράγει 280Ps με 41kgm ροπής τα οποία χάρη στο οχτατάχυτο κιβώτιο της ZF με μετατροπέα ροπής (το καλύτερο του είδους) και την σφιχτή κλιμάκωση είναι αρκετά για να την χαρακτηρίσεις γρήγορη, κι ας έχει χάσει λίγο από την σπιρτάδα της πρώτης Veloce, όχι τόσο στην επιτάχυνση από στάση μέχρι τα 100km/h που πλέον χρειάζεται 5,83sec (αντί για 5,57sec), αλλά γενικά σαν αίσθηση, δείχνει λίγο πιο «πνιγμένη», προφανώς από εξάτμιση (η πρώτη δεν είχε φίλτρο OPF), αφού οι προδιαγραφές ρύπων γίνονται όλο και πιο αυστηρές και φυσικά επηρεάζουν και την φορολόγηση του αυτοκινήτου. Η ιπποδύναμη ανακοινώνεται ίδια, αλλά μάλλον τα 280Ps είναι πιο ρεαλιστική δήλωση τώρα από τότε, που μάλλον ήταν πιο κοντά στα 300Ps. Η κατανάλωση όσο βρισκόμουν εντός πόλης, ήταν στα 10,3lt/100km, ενώ στο χαλαρό ταξίδι εντός ορίων ταχύτητας επί το πλείστον έπεσε στα 8,5lt/100km, μια εξαιρετική τιμή για το είδος και την κατηγορία του. Στο τέλος της εβδομάδας, το οικονομόμετρο έγραφε 9,8lt/100km.

Κανένας όμως δεν θα αγοράσει την Giulia με κύριο κριτήριο την κατανάλωση. Δεν είναι αυτό το πελατολόγιο στο οποίο απευθύνεται. Η Giulia και ειδικά η Veloce (Competizione στη δική μας περίπτωση), είναι ένα αυτοκίνητο για αυτούς που ξέρουν να εκτιμούν το καλό και το πληρώνουν. Αν είστε ένας από αυτούς υπολογίστε μία επένδυση της τάξεως των €65.000 ή €66.500 αν επιλέξετε το καταπληκτικό χρώμα Misano Blue. Ότι και να γράψω εγώ εδώ, ότι και να ακούσετε από άλλους, τα περισσότερα θα μοιάζουν με κλασικά κλισέ που λένε μια ζωή για τις Alfa Romeo και έχουν «εκπαιδευτεί» τα αυτιά μας να τα αγνοούν. Αυτό για την Giulia είναι άδικο, καθώς για αυτήν ισχύουν. Όντως είναι ένα αυτοκίνητο με «ψυχή», όχι γιατί είναι Alfa Romeo, αλλά γιατί είναι Alfa Romeo «από τα παλιά», όπως θα έπρεπε να είναι. Είναι απολαυστική στην οδήγηση, με τιμόνι μαχαίρι (με paddles φετίχ), ανάρτηση που κρατάει το αμάξωμα παράλληλα με το έδαφος, άφθονη δύναμη, άψογο κιβώτιο, δυνατά φρένα και ότι άλλο απολαμβάνει αυτός που αγοράζει αυτοκίνητο γιατί του αρέσει η οδήγηση και όχι γιατί απλά πρέπει να πηγαίνει στην δουλειά του χωρίς να βρέχεται. Φυσικά και θα καλύψει όλες τις ανάγκες ενός μεγάλου οικογενειακού, αλλά παράλληλα δεν θα νοσταλγήσεις ποτέ ούτε θα αναζητήσεις και ένα σπορ αυτοκίνητο. Η Giulia Veloce είναι και τα δύο σε ένα.

Τιμή βασικής έκδοσης Giulia 2.2D 160Ps RWD Sprint: €52.500

Τιμή έκδοσης δοκιμής Giulia 2.0 280Ps Q4 Veloce: €65.000

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ